Author Archives: corinne-wordpress

super momIk geef het toe, ik ben verre van de perfecte moeder. Ik vind het zelfs moeilijk om een ​moeder te zijn van twee jongens. Eigenlijk al vanaf het begin, omdat ik totaal niet van jongens-dingen houd. Het schreeuwen, vechten, stoeien, het spelen met auto’s, etc is dus echt niets voor mij. Ik wilde artistieke dingen doen, spelen met Barbie’s, verkleden, enz. Maar ik heb nu eenmaal twee jongens, dus ik heb te maken met jongens dingen en ik heb me er enigszins aan overgegeven. Ik ben namelijk al jaren een ondersteunende voetbalmoeder en ik ben een advocaat voor mijn jongens, vooral voor Anthony en zijn school problemen. Van nature was ik niet iemand die voor zichzelf op kwam, hield niet van argumenten, laat staan vechten of dergelijke voor waar ik in geloofde. Maar mijn kinderen maakten mij de leeuwin die ik vandaag de dag ben, simpelweg omdat ik moest opkomen voor hun behoeften. No one messes with my boys!

Vandaag zijn mijn jongens 16 en 12 ….. waar is de tijd gebleven? ….. Ik kan met betraande ogen kijken naar oude video’s of foto’s. Beiden zitten nu in de puberteit ….. Ik dacht dat de 2-4 jarige pre-puberteit niet te harden was, maar ik heb nu een hardere tijd met de echte puberteit. Kinderen vandaag de dag zijn echt in mijn ogen anders dan toen ik een puber was (God, nu voel ik me super oud). Wij hadden namelijk geen Social Media en dat is, wat ik denk, een groot onderdeel van het probleem is. Mijn kinderen hebben namelijk een​ derde hand, ook wel hun telefoon of controller genaamd. Ik weet dat ik heel strikt moet zijn over het gebruik van de x-box, telefoon, ipad etc, maar dat ben ik niet. Het voelt alsof ik continue in gevecht ben met mijn kinderen, ze horen me simpelweg niet….of doen heel goed alsof. Ze luisteren niet naar mij. Als ik bijvoorbeeld zeg dat ze naar bed moeten gaan en alles moeten uitzetten waarmee ze bezig waren dan krijg is steevast het volgende te horen: “Wacht even, ik moet dit eerst afmaken” … nooit eens een ” Ja mam “. Het ergste vind ik dat ik het na 5 minuten moet herhalen en 10 minuten later weer en dan sta ik op het punt dat ik boos ben en begin te schreeuwen …. Ik wil niet dat soort moeder zijn, weet je ?! Het maakt me soms erg verdrietig.

Het kost allemaal heel veel energie en gezeur wat ik al genoeg heb in ons dagelijks leven. Dus ik voel me een loser op dit gebied. Ik wil een moeder zijn die al haar tijd en energie met haar kinderen doorbrengt, maar dat ben ik niet. Ik wil de moeder zijn die niet schreeuwt tegen haar kinderen, maar dat ben ik niet. Ik wil de moeder zijn die tijd neemt om leuke dingen te doen met haar kinderen op een regelmatige basis, maar dat ben ik niet. Ik wil de moeder zijn waar kinderen naar luisteren, maar ik ben zeker niet die moeder ….. en ik geef mezelf de schuld voor dit alles, want ik ben niet consistent genoeg en daardoor nemen ze me niet serieus. Ik wil de tijd nemen om mij te concentreren op dit alles, maar ik ben niet de moeder die dat doet en dat maakt het wellicht nog erger.

Ben ik echt een slechte moeder? Nee, ik denk het niet. Kan ik een betere moeder zijn? Ja, ik denk het wel. Ik vind het erg moeilijk om balans te vinden in het alledaagse leven, werk en gezinsleven. Zo ben ik de ene dag die perfecte moeder en de volgende dag is ze weer uit het raam gevlogen. Hoe doen andere moeders het? Ik kan toch niet de enige zijn? …. vertel me alsjeblieft dat ik niet de enige ben!

Corinnexxx

Ik wil mijn verhaal over mijn ADHD delen in verschillende blogposts en dit is deel 1 :)
Multiethnic Arms Raised Holding ADHD

Als kind was ik een vrolijk kind. Veel vriendjes en vriendinnetjes en ook op de basisschool ging het mij goed af. Ik kan me nog herinneren dat ik graag kletste en heel snel afgeleid was en moeite had me te concentreren, dit stond dan ook steevast in mijn rapporten. Daar  ik goeie cijfers haalde werd ik dus niet als vervelend ervaren, storend van tijd tot tijd dat dan weer wel, maar ach.

Ik had niet echt last van mijn ADHD, wist zelfs niet eens dat ik het had. Bij de meeste meisjes uitte het zich zoals bij mij, een kletserige meid met een korte spanningsboog en daar hield het dan wel weer mee op. Pas op de middelbare school, ik kreeg HAVO/VWO advies, merkte ik dat ik moeite had met al dat huiswerk. En vakken zoals wiskunde en natuurkunde daar kon ik hoe hard ik het ook probeerde echt mijn aandacht niet bij de les houden, ik snapte er weinig van en het boeide me voor geen meter. Normaal gesproken zou je dan wel vastlopen op de middelbare school. Ik had echter de “mazzel” dat ik vrij intelligent ben. Ik leerde amper, las het 1 keer een uur voor de toets door en scoorde een 8. Zo ben ik dan ook eigenlijk fluitend de HAVO doorlopen. Ja geen VWO, VWO betekende dat ik echt moest leren….en onderbewust wist ik dat ik dat niet kon. Had ik toen maar geweten waar dat aan lag, dan had ik eventueel met begeleiding wel het VWO kunnen doen, maar dat is achteraf geklets.

Ik had altijd twee agenda’s. 1 om mijn huiswerk in te schrijven en de ander om in te tekenen en te schrijven, dit deed ik dan ook continu gedurende vele saaie lessen. Alleen de leerkrachten die hun les leuk brachten of op een interessante manier die konden mij boeien, de rest ging het ene oor in het andere oor uit. Ik keek vaak naar buiten, droomde weg en had standaard mijn rugzak aan mijn knieën hangen en die schommelde constant heen en weer. Ik had het vooral leuk op school met mijn vriendinnen en vrienden en heb dan ook echt goeie herinneringen aan die tijd.

Nadat ik geslaagd was moest ik kiezen voor een vervolg studie. Hmmmm, weer durfde ik niet de kant op te gaan waarin echt geleerd moest worden. Ik koos voor het Grafisch Lyceum in Amsterdam, want ik was erg creatief ingesteld en een beetje tekenen en dergelijke dat leek mij wel wat.

Wederom een leuke tijd gehad waarin alles me redelijk makkelijk af ging. Afgestudeerd met goeie cijfers en wat stage ervaring opgedaan bij grote reclamebureaus, ik was klaar om een baan te vinden. Maar eerst nog even met mijn ouders op vakantie naar Italië. Na lekker twee weken te hebben genoten van de zon moest ik de dag na onze thuiskomst weer naar mijn part-time baantje. Ik herinner het me nog goed….ik kreeg voor het eerst een paniekaanval.

wordt vervolgd…..

Corinnexxx

Nou laten we vandaag gelijk maar starten met een grote knal:

no smoking

IK STOP MET FOTOGRAFEREN.

Ja je leest het goed, ik stop ermee. Ik heb het al met een aantal mensen gedeeld en krijg telkens dezelfde soort reactie: geschokte gezichten en een “NEE, wat zonde”!

Ik moet jullie zeggen dat ik er echt geen seconde spijt van heb. 0,0. Maar waarom in hemelsnaam stop ik zul je je afvragen? Nou mijn passie is simpelweg verschoven van de fotografie naar de essentiële oliën van Young Living. Had ik dit ooit bijna een jaar geleden verwacht, Heck No!! (sorry toch weer een beetje Engels). Ik en essentiële oliën? Laat me niet lachen! En mijn fotografie ervoor opgeven? Echt niet!!?………Maar het is toch gebeurt. Mijn studio is opgezegd, mijn VELE props kan ik gaan verkopen (help!) en het voelt gewoon goed. Dat je ergens goed in bent wil namelijk niet zeggen dat je het altijd hoeft te blijven doen.

Ik ben iemand die altijd ergens 200% voor gaat en ik luister altijd nauwgezet naar mijn hart wanneer het om mijn werk en passies aankomt. Dit resulteerde eerder al in het opgeven van mijn Scrapbooking “status” in de wereld van Scrapbooking om mij volledig op de fotografie te gaan storten en nu is hetzelfde dus aan de hand met de essentiële oliën. Ik kan het ontkennen en ervoor vluchten, omdat dat wellicht beter is om te doen, maar het voelt goed en het resoneert ergens diep in mij dat dit DE weg voor mij is om te volgen.

Dus ik luister…..en neem wederom een grote sprong in het diepe, met open armen, vol van vertrouwen en zonder angst waag ik de sprong en zie wel waar ik land.

Zal ik nu nooit meer een camera oppakken? Welnee. Maar de keren dat ik het nog doe zal zijn voor mijn gezin en mijn familie, zodat ik ons op de gevoelige plaat kan vastleggen. Tevens hoop ik ergens tijd te creëren om eindelijk te gaan beginnen met het maken van albums van mijn eigen kids, onze vakanties, verjaardagen, etc….want daar kom je als fotograaf vaak weer niet aan toe. Ik zal overigens wel op dit blog verschillende dingen fotografie gerelateerd gaan delen, give-aways, gratis workshops, zakelijke- en marketingtips, etc dus delete me niet gelijk uit je fotografie vrienden lijstje ;)

Maar voor nu dus een “sweet goodbye”.

Corinnexxx

Een wonder is geschied! Ik ben weer terug in het land der bloggers. Als er 1 ding is wat ik het afgelopen jaar heb gemist is het wel schrijven oftewel typen in dit geval. Ik heb jarenlang in het Engels geblogd en ga dit proberen op mijn oude blog ook weer op te pikken, maar omdat ik steeds meer in het Nederlands bezig ben, ook op Facebook vind ik het tijd voor een 100% Nederlandstalig blog.

Het zal nog moeilijk worden om alles zo in het Nederlands in 1 keer uit te typen daar ik vanuit mezelf het liefst alles eerst in het Engels schrijf en dan het vertaal naar het Nederlands als nodig… ja echt… en nee ik ben niet van origine Engels of dergelijke… maar vast een Amerikaan in een vorig leven, dat dan weer wel, hahaha.

Het is zelfs zo erg dat ik het liefst Engelstalige boeken lees en die net zo snel lees, als niet sneller, als Nederlandstalige boeken. In mijn puberteit dacht ik zelfs in het Engels en als ik dan in gedachten zat op de fiets naar huis en mijn vriendin iets aan mij vroeg dan antwoordde ik gewoon in het Engels… ja ik ben raar! Ik heb dus niet veel met Engeland, alhoewel ik Londen een geweldige stad vind, maar met Amerika des te meer.

Toen ik 18 was ben ik dan ook direct na mijn eindexamen een rondreis gaan maken met mijn nicht en een vriendin van haar. Zij waren beiden een stuk ouder en zo konden we dus met een auto door meerdere staten heenrijden. Wat een geweldige ervaring en wat een mooi land is Amerika. Vooral het feit dat je in de ochtend in een ski dorpje staat en een paar uur verder in de vreselijke hitte in de Death Valley, dat vond ik echt geweldig! Ik ben na die reis nog een 2 keer in Amerika geweest en zal zeker over mijn laatste trip nog een fotoverslag maken op dit blog.

Mijn leven is in de laatste jaren zo erg veranderd dat ik amper tijd heb gehad om alles te bloggen (lees: ik heb letterlijk niks geblogd). Hier komt vanaf vandaag dus verandering in en zal ik jullie weer deelgenoot maken van mijn alledaagse leven, de dingen die mij inspireren, de ervaringen die life changing voor mij waren, de ADHD/Autisme in ons gezin, mijn moeilijkheden met een normaal gewicht te krijgen, fotografie tips , de boeken die ik lees, de essentiële oliën die ik gebruik etc, etc.

Ok, nou ik ben blij dat mijn eerste blogpost weer een feit is, er zullen er snel meerdere volgen want mijn hoofd loopt over van alles wat ik met jullie wil delen :)

Corinne xxx